Het hellend vlak van Ronquieres was vaste leerstof in onze lagere schooljaren maar we hadden het nog nooit gezien. Vandaag is daar verandering in gekomen en we hebben er de scheepsliften van Thieu en Strepy in een keer bij gedaan. Vooral de scheepslift van Strepy is indrukwekkend. Je houd het niet voor mogelijk dat binnenschepen zomaar in een zwembad varen en een gigantisch hoogteverschil overwinnen. Wij moesten dat zelf overwinnen en bij de kleine lift hadden ze ons een bergje van 19% voorzien. Met de bagage aan de fiets kan dat tellen. Enkel in Ronquieres mochten we bergaf en daarna was het vlak langs het kanaal tot in Halle. Vanaf daar lieten we de Vangogh-route links liggen en schakkelden over op de LF6 om naar Leuven te rijden. Daar ten zuiden van Brussel is het ook niet bepaald vlak. Ik zou het eerder de Brusselse Ardennen noemen. Het kleine verzet is er regelmatig aan te pas gekomen. Eens in het Zonienwoud ging het vlotter. Daarna lokte de stal. Alhoewel, je gaat toch niet zomaar recht naar huis. Met deze warmte vonden we het een beter idee om eerst naar onze favoriete ijsjesbar in Leuven te rijden. Een hoorntje met twee bolletjes was toch verdient na al die kilometers op de fiets.